Rozdział I

   Słońce świeciło bardzo mocno. Swoimi ciepłymi i wesołymi promieniami otulało wszystkie stworzenia śpiące jak i istoty które już znajdowały się na jawie. Ptaszki lekko i zwinnie przemieszczały się po cienkich gałązkach dębu ćwierkając przy tym. Gdy się je obserwowało wydawała się to najlepsza zabawa na świecie. Była chyba tylko jedna osoba na ziemi której ta cudowna muzyka przeszkadzała. Była nią jedna dziewczyna która nazywała się Zuzanna Person. Dziewczyna byłą niewyspana bo w nocy nie mogła spać. Na zegarku dochodziła 5:00. Zuza  wolno się podniosła i długo się przeciągała. Postanowiła wstać i tak też zrobiła. Od razu poszła do  łazienki. Podchodząc do lustra zobaczyła tą sama dziewczynę co zazwyczaj. Była ona chuda i wysoka. Jej bladą twarz pokrywały kasztanowe, kręcone włosy. Znajdowały się tam również malinowe usta, ciemnie, głębokie i niebieskie oczy które pojrzeniem powalały nie jednego chłopaka. Mały i zgrabny nos nie pokrywał ani jeden pieg. Ulubioną fryzurą dziewczyny był tak zwany kucyk ale stwierdziła że dzisiaj pójdzie w rozpuszczonych włosach. Po załatwieniu porannej toalety, Zuza poszła się przebrać. Założyła granatową bokserkę i długie białe rurki. Stwierdziła że najlepszym dodatkiem będą buty wiec nie wzięła nic innego. Była dzisiaj sobota toteż Zuza postanowiła że po zjedzeniu śniadania od razu uda się po jej przyjaciółkę Olę ponieważ była ona porannym ptaszkiem.

***

W drodze do domu Oli Zuzanna napawała się przepięknym widokiem. Gdy doszła do jej domu spojrzała na zegarek. Była 5:55. Dziewczyna bez wahania zadzwoniła do dzwonka. Już po niecałych 30 sekundach w Oknie pokazała się Ola. W świetle porannego słońca jej ciemno-blond włosy wyglądały jakby były że szczerego złota. Na twarzy były jak zawsze zielone roześmiane oczy i pełne usta. Ola tylko pokiwała mi z okna( nie ukrywając zdziwienia co ja robie o tej godzinie) i zaraz wybiegła z domu.

-Hej Zuza! Co ty śpiochu robisz o tej godzinie jak zazwyczaj wstajesz o 10?-zapytała

-Hmm  może dlatego że ptaszkom blisko mojego okna zachciało się śpiewać-odpowiedziała Zuzanna trochę oburzona lecz z uśmiechem na twarzy

-Skoro jest tak wcześnie to pewnie Anka i Eliza jeszcze śpią……….. może miała byś ochotę wejść do mnie się napić soku ?-zapytała blondynka.

Zuzanna nie miała nic przeciwko temu . Jakoż na dworze było gorąco mimo tak wczesnej pory propozycja szklanki pełnej zimnego soku była zbyt kusząca by jej się oprzeć.

***

Oli dom był bardzo przytulny.  W salonie stały 2 kanapy i jeden fotel . Między nimi  był mały szklany stolik. Dziewczynom w domu Oli najbardziej podobał się strych w którym teraz siedziały. Było tam dużo książek  na regałach i „Mały zakątek Oli”  w którym dziewczyna mogła spokojnie malować na sztaludze. Zuzanna podeszła do ostatniego obrazu Oli i podziwiała ostatni jej obraz. Był on wykonany z farb olejnych. Przedstawiał mały staw z drzewami dookoła. Nagle miałam wrażenie że to wszystko się porusza…. Czułam lekki powiew wiatru….. Słyszałam szum drzew które „ rozmawiały ” między sobą. Nagle wszystko ucichło a ja wstałam o otwarta buzią i z wielkimi oczami na to co się wydarzyło.

-Zuza dobrze się czujesz?- zapytała lekko zaniepokojona Ola .

-Ty sobie żartujesz?! Nie widziałaś tego?!- Krzyknęłam budząc chyba pół miasta.

Dziewczyna przecząco pokiwała głową zaraz potem się pytając : Ale czego nie widziałam?

Zuzanna była wstrząśnięta. Czy mam jakieś urojenia? Zwidy? O co w tym wszystkim chodzi?- myślała gorączkowo. Ola była coraz bardziej niecierpliwa.

-Naprawdę nie słyszałaś szumu drzew powiewu?- zapytała Zuzanna rozpaczliwie

-Zuza nie, nie słyszałam. Czy nie byłaś dzisiaj zbyt długo na słońcu przypadkiem?- zapytała z łagodnym głosem

-Chyba masz racje. Tak na pewno ją masz. Po prostu mi się wydawało i to tyle –stwierdziła dziewczyna z już wyrównanym oddechem.

Dziewczyny rozmawiały tak jeszcze pół godziny kiedy na zegarku już dochodziła siódma. Blondynka wpadła na niezły plan. Brzmiał on tak: Pójdą nad jezioro, pod dom Elizy. Gdy ta wstanie i( jak to zazwyczaj robi ) spojrzy przez okno na jezioro zobaczy Zuzę i Ole a one jej będą kiwać. Ona do nich po kilku minutach przebrana zbiegnie i dziewczyny wepchną ja do jeziora na znak przyjaźni. –Podoba mi się- pomyślała Zuza.

***

Gdy dziewczyna z kasztanowymi włosami i jej przyjaciółka siedziały nad jeziorem, telefon tej drugiej zadzwonił. Ola szybko odebrała.

(rozmowa telefoniczna )

-Hej Ola. Gdzie jesteś? –odezwał się glos w komórce

-Hmm siedzę z Zuzą nad jeziorem i czekamy na Elizę. Mamy co do niej pewne plany…- odpowiedziała blondynka

- A jakie –zapytał głos

- Chcemy ją wrzucić do jeziora a co? Wchodzisz w to Anka?- zapytała Ola w odpowiedzi usłyszała szyderczy śmiech lecz później chichot oraz niewyraźnie „tak”

***

Gdy Eliza wstawała byłe wypoczęta. Przeszła do łazienki i się wyszykowała. Później zjadła śniadanie i uczesała się w luźnego warkocza. Podeszła do swojego małego okna i tam zobaczyła….. Tak ….. zobaczyła swoje trzy przyjaciółki które się śmieją. Nie wiedziała z czego ale ona też się lekko uśmiechnęła. Dziewczyny pokiwały jej i ruchem ręki zachęciły ją do pójścia na dwór.

Eliza szybko biegła przez swój ogródek, aż dotarła do uliczki. Po przywitaniu się przyjaciółkami jeszcze nie wiedziała co ją czeka. Nagle Ola chwyciła ją za ręce, Zuza za jedną nogę a Anka za drugą.  Eliza wiedziała że bezsensownie krzyczy „pomocy” bo i tak wiedziała że zaraz wyląduje w jeziorze… Jak przeczuwała tak się okazało. Już po kilkunastu sekundach poczuła na sobie zimną wodę która była zbawieniem w taki gorący dzień jak ten. Dziewczyna spojrzała oburzona na swoje przyjaciółki które nie mogły wytrzymać ze śmiechu. Zresztą po chwili sama zaczęła się śmiać. Bo tak szczerze gdyby na przykład Anka była w wodzie ona tez by się śmiała…. Dziewczyny spędziły ze sobą cały dzień…

***

Gdy Zuzanna wracała do domu przez ciemne i puste ulice oświetlane pomarańczowym światłem lamp. Dziewczyna zauważyła że za nią idzie mały, rudy kot . Jego oczy były magiczne. Błyszczały tak jakby były zrobione z najpiękniejszego diamentu na całej ziemi. Dziewczyna postanowiła go zabrać do domu zupełnie nie myśląc o reakcji jej ojca który nie lubił kotów…

-No tato proszę, proszę i jeszcze raz proszę…. Pozwól mi go zostawić!-  dziewczyna błagała mojego już po 15 min kłótni.

-Nie i nie zmienisz mojego zdania-odpowiedział ojciec  z  kamienną twarzą. Lecz nagle do domu weszła mama. Gdy zobaczyła kota od razu spoważniała.

-O co tu chodzi? Czy ktoś mi to wyjaśni?!-zapytała mama

-Och Kotku nasza córka chce wziąć tego kota i go zatrzymać- odpowiedział ojciec z rozpaczą w głosie

Mama Zuzanny przez chwile przyglądała się małemu zwierzakowi  w salonie nagle w jej głowie pojawiła się myśl.

-To niech go zostawi-powiedziała łagodnym głosem. Jej mąż patrzył na nią pytająco a ta do niego podeszła i mu coś zaczęła szeptać gdy nagle ojciec coś zrozumiał i nagle zmienił zdanie

-Już dobrze zatrzymaj kota ale musisz się nim zajmować- Powiedział ojciec

Zuzanna nie wiedziała co ze sobą ma zrobić zaczęła skakać ze szczęścia. Pocałowała szybko obydwojga rodziców i pognała na górę uszykować legowisko swojemu pierwszemu w życiu pupilowi. Robiła to bardzo starannie aż w końcu zmorzył ją sen……

Oto pierwszy rozdział wiem że troszkę krótki, ale nie miałam czasu na więcej

Ps proszę komentujcie  jeżeli to czytacie <3 to dla mnie wiele znaczy